O tempora o mores

Με αφήνουν άφωνη οι εξαγριωμένοι οπαδοί των πολιτικών κομμάτων σε σημείο που σκέφτομαι ότι  οι άνθρωποι λογικά βγάζουν μεροκάματο. Για ποιον λόγο άλλωστε να υπερασπίζεσαι τη μία ύαινα ή το άλλο τρωκτικό ή το δείνα όρνεο αν δεν υπάρχει προσωπικό όφελος;  Δεν μπορεί, σκέφτεσαι μικροαστικό μου φιδάκι, κάτι καλό θα βγει για τη πάρτη μου απ όλη την μοντέρνα ιστορία του Τιτανικού συνδυασμένη με τον μύθο Σόδομα και Γόμορα έστω και αν είναι μόνο να ακουμπήσω στα χείλη μου για λίγο το γκράαλ του κέρδους, της ηδονής, της ευαρέσκειας και της ματαιοδοξίας που προσφέρει η απόλυτη εξουσία πάνω σε ζαλισμένα, πεινασμένα (μάλλον για τα ίδια πράγματα) ανθρωπάκια. Και το βράδυ που ξαπλώνεις μετράς τα γευστικά αλλά λιγοστά αργύρια σου με λαχτάρα και προσδοκάς πότε αχ πότε θα γίνουν περισσότερα. Δεν ξέρεις, βρε κουτό φιδάκι, πως το είδος σου ποτέ δεν θα περπατήσει αλλά πάντα θα έρπει με τον φόβο ότι κάποιος κάπου κάποτε θα σιχαθεί να το κοιτάει και θα γίνει ένας μικρός λεκές που θα τον σκορπίσει το πρώτο αεράκι της αιωνιότητας; Αλλά κοιτάζεσαι στον λιγωμένο καθρέφτη σου και πίσω από σένα βλέπεις κι άλλους οπαδούς κι άλλους... που ακολουθούν εσένα αυτή τη φορά και ω τι γλύκα να νιώθεις ότι υπάρχει μια σάρκινη, πρόθυμη ουρά ... αν κι έχεις κι απ αυτή απλά τη δική σου προτιμάς να μη τη βλέπεις.
Μικρό κουτό μου φιδάκι, ήρθε η ώρα να κατηγορήσεις τον θεό που σ’έπλασε εύπλαστο, εύκαμπτο και έρποντα. Διαφορετικά, θα πρέπει να στραφείς ενάντια στην ουρά. Όχι την εξ αγχιστείας αλλά την εκ γενετής. Βέβαια τι να κάνεις κι εσύ; Συντάσσεσαι με τα "ήθη" των καιρών.
Ξοπίσω σου εξάλλου μια στρατιά οπαδών οποιοδήποτε σκοπού, αιτίας, και κάλπικης ιδεολογίας.

Περαστικά μας κι εις ... χαμηλότερα (υπέδαφος δλδ)

Μαρία Ρο.