Ανήθικον συμπέρασμα

Απαξιωνόμαστε μέσω μιας αγάπης
παρόμοιας με αυτήν που έχουν οι λύκοι
για τα πρόβατα
Και βαδίζουμε πάνω στα καχέκτυπα
μια χιλιοειπωμένης οδύσσειας
βαλμένη στο μπλέντερ με ολίγον βατερλώ
και κάτι που μυρίζει αριστοφανική κωμωδία
bits από δω, bytes από κει
τουλάχιστον δεν ξεμένουμε από θηριώδη τεχνολογία
και πάντα μπορούμε να έχουμε
ένα digital τσιμπούσι
Αυτολύπησις και ο νόμος του ισχυρού
Είναι, όμως, γεγονός πως αν πέσεις κάτω
θα ορμήξουν στο κουφάρι σου
και οι λύκοι και τα πρόβατα
χωρίς να τους νοιάζει σε ποια αγέλη ανήκες


Ανήθικον συμπέρασμα:

Έχουμε ξεμείνει από ανθρώπους



Μαρία _ Ρο

Δράση - αντίδραση έτσι για την πλάκα

Δρω μες στις μαλακοσυντηρητικές μικροαστικές ζούγκλες ανθρώπων
αλλά δέχομαι να πληρώνομαι από τους βαρβάρους για τις πολύτιμες
υπηρεσίες μου.
Αντιδρώ επειδή πρέπει ως μοντέρνα στοχαστική και πλήρως ακυβέρνητη σκέψεως
και ορθολογισμού ενάντια στην προφανή κι αναμενόμενη δράση της ζουγκλοειδούς κοινωνίας
όχι γιατί έχω σοβαρά επιχειρήματα αλλά διότι μου το επιβάλλει η μικροαστική μου αντίληψη περί post modern and post realism τέχνη και τα πτυχία μου πάνω στην οικονομική θεωρία της ανθρωποφαγίας. Όμως είμαι ευαίσθητη.
CEO - πρώτοι στην λίστα ψυχοπαθών.
Όμως δεν φταίω εγώ, φταίνε οι "ζούγκλινοι",
διότι γεννήθηκα στον "αναρχικό όρχι του Πλούτωνα"
και με μετέφεραν στο "καπιταλιστικό αιδοίο της Αφροδίτης" δια της βίας.
Τελικά για όλα φταίει το ψυχοσωματικό σεξ.
Η αρχιτεκτονική του τίποτα που δομείται πάνω στο κενό
μου ταιριάζει απόλυτα, επειδή είμαι αποδιοργανωμένη
και δρω - αντιδρώ για την πλάκα μου.
Και κάπως έτσι περνώ την ζωή μου.
Μεταξύ δράσης και αντίδρασης γιατί γουστάρω and its fun!

Στο ενδιάμεσο τραβάω και μια άνευ αιτίας μαλακία αυτο-επιβεβαίωσης
έτσι διότι γουστάρω, re filo!


Μαρία Ροδοπούλου

Μεταρρυθμίσεις

Οι μεταρρυθμίσεις υπέρ του αναπτυξιακού θανάτου
βαίνουν καλώς και αναμένουμε την αρχική αξιολόγηση
από τον θίασο των χοίρων
Ο Ιονέσκο τρώει τα οστά του στο υπερπέραν
κι εμείς κάθε βράδυ χορταίνουμε
με τα ρέστα της μιζέριας
ενώ η θάλασσα ντύνεται με χώμα και αίμα

Οτιδήποτε θυμίζει αλμυρό
γαλάζιο
ονειρικό
και φέρνει στους κάλυκες της γεύσης
την ανάμνηση της αγάπης
επιστρέφεται κακήν-κακώς
εκεί όπου ανήκε από την αρχή

Στην ουτοπία ...


οι υπόλοιποι κάνουμε παρέα
με εκείνους
που ακόμα και ο διάολος αποστρέφεται


Περαστικά μας



Μαρία Ροδοπούλου