Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

O tempora o mores



Με αφήνουν άφωνη οι εξαγριωμένοι οπαδοί των πολιτικών κομμάτων σε σημείο που σκέφτομαι ότι  οι άνθρωποι λογικά βγάζουν μεροκάματο. Για ποιον λόγο άλλωστε να υπερασπίζεσαι τη μία ύαινα ή το άλλο τρωκτικό ή το δείνα όρνεο αν δεν υπάρχει προσωπικό όφελος;  Δεν μπορεί, σκέφτεσαι μικροαστικό μου φιδάκι, κάτι καλό θα βγει για τη πάρτη μου απ όλη την μοντέρνα ιστορία του Τιτανικού συνδυασμένη με τον μύθο Σόδομα και Γόμορα έστω και αν είναι μόνο να ακουμπήσω στα χείλη μου για λίγο το γκράαλ του κέρδους, της ηδονής, της ευαρέσκειας και της ματαιοδοξίας που προσφέρει η απόλυτη εξουσία πάνω σε ζαλισμένα, πεινασμένα (μάλλον για τα ίδια πράγματα) ανθρωπάκια. Και το βράδυ που ξαπλώνεις μετράς τα γευστικά αλλά λιγοστά αργύρια σου με λαχτάρα και προσδοκάς πότε αχ πότε θα γίνουν περισσότερα. Δεν ξέρεις, βρε κουτό φιδάκι, πως το είδος σου ποτέ δεν θα περπατήσει αλλά πάντα θα έρπει με τον φόβο ότι κάποιος κάπου κάποτε θα σιχαθεί να το κοιτάει και θα γίνει ένας μικρός λεκές που θα τον σκορπίσει το πρώτο αεράκι της αιωνιότητας; Αλλά κοιτάζεσαι στον λιγωμένο καθρέφτη σου και πίσω από σένα βλέπεις κι άλλους οπαδούς κι άλλους... που ακολουθούν εσένα αυτή τη φορά και ω τι γλύκα να νιώθεις ότι υπάρχει μια σάρκινη, πρόθυμη ουρά ... αν κι έχεις κι απ αυτή απλά τη δική σου προτιμάς να μη τη βλέπεις.
Μικρό κουτό μου φιδάκι, ήρθε η ώρα να κατηγορήσεις τον θεό που σ’έπλασε εύπλαστο, εύκαμπτο και έρποντα. Διαφορετικά, θα πρέπει να στραφείς ενάντια στην ουρά. Όχι την εξ αγχιστείας αλλά την εκ γενετής. Βέβαια τι να κάνεις κι εσύ; Συντάσσεσαι με τα "ήθη" των καιρών.
Ξοπίσω σου εξάλλου μια στρατιά οπαδών οποιοδήποτε σκοπού, αιτίας, και κάλπικης ιδεολογίας.

Περαστικά μας κι εις ... χαμηλότερα (υπέδαφος δλδ)


Μαρία Ρο.

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Εικονικά...

 εικονικοί κλόουν
και δυο καντάρια μπούρδες

Και ξαφνικά μένω ανάπηρη από την αριστερή
γνάθο ενώ μια γλωσσοκοπάνα βροχή
γλείφει με επιδεξιότητα την δεξιά μασχάλη
σε σημείο πια που έχει πιάσει μούχλα
Το κεφάλι αδυνατεί πλέον να στραφεί
προς τις γνωστές πλευρές
έστω κι αν μόνο αυτές έμαθε να διαβάζει
ως αυτοκινούμενο πλάσμα
από τις υπόκωφες κι ανιαρές μάζες του πλανήτη

Το δισδιάστατο αλαλούμ
εκτροχιασμένο
διανύει τους χωματόδρομους της υπόκλισης
τραβώντας ξοπίσω του
με τριχιά δεμένες τις προσδοκίες
Οι λέξεις, τ'άρθρα, οι ομιλίες
κι οι κωμικοί σχολιασμοί 
φαντάζουν σαν ιπτάμενα γουρούνια
και περισσότερο νόημα βγάζω απ'τη σιωπή
παρά από τους γρυλλίζοντες χοίρους
με τα κροκοδειλίσια δόντια
ή από μέτωπα βαμμένα
με το χρώμα της γονυκλισίας

Ανίκανοι διαβάτες
πέφτουν πάνω στους τοίχους της ωραιοποίησης
και μένουν εκεί ως αυτοκόλλητα προς μίμηση
Οι τυχαίοι θεατές
με το πυώδες μυαλό
το στόμα βατράχου
και τ'αγράμματα δάκτυλα
κρύβονται κάτω από τις μικρές
ανώδυνες
ανώνυμες
υπάρξεις τους

Ο κυνισμός πλάθεται
από μονόφθαλμες κερδοσκοπικές κουρούνες
και συντηρείται από τυφλές ασήμαντες καρακάξες


εσύ ζήσε στον μικρό
ανώδυνο
ανώνυμο βαλτότοπό σου
και παίξε τις κουμπάρες










Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Τυχαίο


Ένα επίπεδο παλκοσένικο
με φτηνές, βρώμικες κουρτίνες
Παράφωνα κουδούνια
και ένα τρύπιο πόδι

Ελεήμων προκρούστης
χτυπάει το νταούλι
και το ρυθμό ακολουθούν
καραβάνια τα άδεια παπούτσια
Μεϊκάπ στην ανθρωπότητα
αλλά, συγγνώμη, βρέχει σήμερα
και ξεμείναμε κι από φράγκα



Μισό λεπτό να επιδέσω τα μάτια

Και να χαράξω τ’όνομά μου στο σκοινί


Μας χαρίσανε τον ουρανό
όμως εμείς προτιμήσαμε τον υπόνομο

κοινώς οι ακαθαρσίες κάνουν παρέα
με τα αδέρφια τους τα περιττώματα


Τυχαίο;


Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Ανήθικον συμπέρασμα

Απαξιωνόμαστε μέσω μιας αγάπης
παρόμοιας με αυτήν που έχουν οι λύκοι
για τα πρόβατα
Και βαδίζουμε πάνω στα καχέκτυπα
μια χιλιοειπωμένης οδύσσειας
βαλμένη στο μπλέντερ με ολίγον βατερλώ
και κάτι που μυρίζει αριστοφανική κωμωδία
bits από δω, bytes από κει
τουλάχιστον δεν ξεμένουμε από θηριώδη τεχνολογία
και πάντα μπορούμε να έχουμε
ένα digital τσιμπούσι
Αυτολύπησις και ο νόμος του ισχυρού
Είναι, όμως, γεγονός πως αν πέσεις κάτω
θα ορμήξουν στο κουφάρι σου
και οι λύκοι και τα πρόβατα
χωρίς να τους νοιάζει σε ποια αγέλη ανήκες


Ανήθικον συμπέρασμα:

Έχουμε ξεμείνει από ανθρώπους



Μαρία _ Ρο

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Δράση - αντίδραση έτσι για την πλάκα

Δρω μες στις μαλακοσυντηρητικές μικροαστικές ζούγκλες ανθρώπων
αλλά δέχομαι να πληρώνομαι από τους βαρβάρους για τις πολύτιμες
υπηρεσίες μου.
Αντιδρώ επειδή πρέπει ως μοντέρνα στοχαστική και πλήρως ακυβέρνητη σκέψεως
και ορθολογισμού ενάντια στην προφανή κι αναμενόμενη δράση της ζουγκλοειδούς κοινωνίας
όχι γιατί έχω σοβαρά επιχειρήματα αλλά διότι μου το επιβάλλει η μικροαστική μου αντίληψη περί post modern and post realism τέχνη και τα πτυχία μου πάνω στην οικονομική θεωρία της ανθρωποφαγίας. Όμως είμαι ευαίσθητη.
CEO - πρώτοι στην λίστα ψυχοπαθών.
Όμως δεν φταίω εγώ, φταίνε οι "ζούγκλινοι",
διότι γεννήθηκα στον "αναρχικό όρχι του Πλούτωνα"
και με μετέφεραν στο "καπιταλιστικό αιδοίο της Αφροδίτης" δια της βίας.
Τελικά για όλα φταίει το ψυχοσωματικό σεξ.
Η αρχιτεκτονική του τίποτα που δομείται πάνω στο κενό
μου ταιριάζει απόλυτα, επειδή είμαι αποδιοργανωμένη
και δρω - αντιδρώ για την πλάκα μου.
Και κάπως έτσι περνώ την ζωή μου.
Μεταξύ δράσης και αντίδρασης γιατί γουστάρω and its fun!

Στο ενδιάμεσο τραβάω και μια άνευ αιτίας μαλακία αυτο-επιβεβαίωσης
έτσι διότι γουστάρω, re filo!


Μαρία Ροδοπούλου

Μεταρρυθμίσεις

Οι μεταρρυθμίσεις υπέρ του αναπτυξιακού θανάτου
βαίνουν καλώς και αναμένουμε την αρχική αξιολόγηση

από τον θίασο των χοίρων
Ο Ιονέσκο τρώει τα οστά του στο υπερπέραν
κι εμείς κάθε βράδυ χορταίνουμε
με τα ρέστα της μιζέριας
ενώ η θάλασσα ντύνεται με χώμα και αίμα

Οτιδήποτε θυμίζει αλμυρό
γαλάζιο
ονειρικό
και φέρνει στους κάλυκες της γεύσης
την ανάμνηση της αγάπης

επιστρέφεται κακήν-κακώς
εκεί όπου ανήκε από την αρχή

Στην ουτοπία ...


οι υπόλοιποι κάνουμε παρέα
με εκείνους
που ακόμα και ο διάολος αποστρέφεται


Περαστικά μας




Μαρία Ροδοπούλου